Kiedy zobaczyłem aktualne tematy w Tematach tygodnia, postawiłem sobie cel napisania łącznie siedmiu postów, po jednym na każdy dzień tygodnia. Wprawdzie temat związany z horrorami pasuje mi najbardziej, ale nie chciałem żeby zdominował całkowicie moje posty. Napisałem już o soundtracku, pozostało wymyśleć coś o czym mógłbym napisać w związku z tematem nr 1. Myślałem i myślałem co też może kojarzyć mi się z językiem portugalskim. I w końcu mnie olśniło - mam przecież kumpla z Brazylii, a tam w końcu mówi się po portugalsku. W dodatku przy okazji mogę opowiedzieć krótką ale ciekawą historię jak wytrwałość w dążeniu do celu może spełniać nasze marzenia. No to do dzieła.
Ricardo Falcon, bo o nim będzie ta historia, to człowiek, którego poznałem w okolicach 2012 roku we Wrocławiu. Wprawdzie urodził się i większość swojego życia spędził w São Paulo w Brazylii, ale w pewnym momencie coś zagnało go do Europy - najpierw do Barcelony, gdzie poznał moją koleżankę, Polkę, a później do Wrocławia gdzie przyjechał kiedy się z nią związał. Nasza znajomość rozpoczęła się na imprezie u niego w mieszkaniu, gdzie szybko znaleźliśmy wspólny język ze względu na podobne zainteresowania muzyczne. Później Ricardo zrobił mi jakiegoś brazylijskiego drinka, po którym już nic z tej imprezy nie pamiętam. Wiedziałem, że się zaprzyjaźnimy :D
Ricardo nie jest typowym Brazylijczykiem zapatrzonym w piłkę nożną, ma raczej zgoła odmienne zainteresowania. Wbrew wszystkim przeciwnościom losu został zawodowym muzykiem, jest też producentem, kompozytorem i lutnikiem. Wielokrotnie opowiadał mi jak uczył się grać na gitarze w tajemnicy przed rodzicami, nie mając w nich w zasadzie żadnego wsparcia. Z jednej strony można to nawet zrozumieć. Życie większości ludzi w Brazylii to nie sielanka i w głowach rodziców na pewno powstaje myśl, że lepiej żeby ich dziecko było gwiazdą futbolu niż gitarzystą. Dodatkowo w São Paulo (podobno) nie żyje się zbyt łatwo, kiedyś przy piwie Ricardo opowiadał nawet, że jako dziecko został porwany dla okupu...
Opowiadał zresztą wiele ciekawych historii, ale przecież nie o tym miałem pisać. Mieszkając we Wrocławiu nadal starał się zawodowo zajmować tylko muzyką. Nie było oczywiście zbyt łatwo, szczególnie, że reprezentuje on dość ekstremalne odmiany muzyki - żeby to zobrazować zalinkuję jeden z utworów z pierwszej płyty ItSelf - zespołu, który Ricardo założył wraz z kuzynem:
Niemal każdy powtarzał mu, że powinien znaleźć jakąś "normalną" pracę, bo nie da rady się utrzymać. Wiercili mu dziurę w brzuchu przy każdej możliwej okazji. A on się nie poddawał, uparcie robił to co lubi, organizował koncerty najpierw we Wrocławiu a potem na terenie całej Polski, zaczął udzielać lekcji gry na gitarze i basie, ostatecznie lądując w pracy we wrocławskiej prywatnej szkole muzycznej. Sam zresztą chodziłem do niego na lekcje, żeby go trochę wesprzeć. Niestety ciągle borykał się z problemami finansowymi, często zapożyczał. On jednak wierzył w to co robi i przy tym pozostawał. Nawet po tym jak jego związek z moją kumpelą się rozpadł.
Pewnego dnia, trochę więcej niż rok temu, Ricardo zadzwonił do mnie i powiedział: "Tomek wpadaj do mnie na ostatniego browara, jutro na stałe wyjeżdżam do Amsterdamu." Byłem zdziwiony, ale oczywiście pojechałem. Na miejscu dowiedziałem się, że wyjeżdża po to, aby grać na stałe jako gitarzysta w zespole Sinister, kapeli której fanom metalu przedstawiać raczej nie trzeba. Rysiek był tak podekscytowany, że ledwo mógł wysiedzieć w miejscu - chodził z piwem po pokoju i ciągle powtarzał pod nosem "Ja pier..., słuchałem ich jako gówniarz, a teraz będę z nimi grał, nie wierzę..."
Pojechał i na dobre stał się częścią zespłu. Robi to co kocha, jego czas wypełnia komponowanie nowych utworów, nagrywanie płyt i częste trasy koncertowe. W końcu robi karierę jako zawodowy muzyk. A ja przy każdej nadarzającej się okazji powtarzam mu: "tak trzymaj brachu". Konkluzja jest prosta - marzenia się spełniają, trzeba im po prostu trochę pomóc.
Appreciate the content? VOTE UP, RESTEEM and FOLLOW@imperfect-one 