I was supposed to write a phenomenon post today, but this morning I stumbled upon a beautiful painting of @evimeria, a fellow greek steemian, and instantaneously I got the inspiration to write a short story. I hope you'll enjoy it!
Image credits: @evimeria - The cat and the girl
Thank you @evimeria for letting me use your art :)
Aurelia
A starry night on a grassy prairie. The old tree in the middle of the field stood so lonely. The swing made of rope and wood hasn’t been used for years...years as many as it’s been since little Laura was gone. So sudden, so fast, so cruel that illness.
Tonight though the full moon was giving off an outworldly light. Sheena the cat came meowing and purring, rubbing her head and tail around the trunk of the tree. A strange yellow glow was sitting there on the swing. A slight breeze seemed to rock it back and forth, but Sheena could not feel the air on her fluffy fur.
She stepped closer. She wanted to see what this glow was. Ah! A few steps closer and there it was, a big firefly sitting on the swing and gazing at the moon.
-Hello there!
-Oh! Hi! I didn’t know you were there.
-I’m Sheena, what’s your name?
-Aurelia.
-Nice to meet you, Aurelia. What are you doing out here?
-Nice to meet you too, Sheena. Nothing, just looking at the moon. I love to gaze upon its bright round face, it reminds me so much of someone I used to know a long time ago, Aurelia’s voice sounded so melancholic.
-I guess you must miss that someone dearly, don’t you?
-No, actually I don’t. Ιt’s the people around her that I miss more. The family, the friends, the children’s bedroom with the loads of dolls and teddy bears…
-I see. Well, why can’t you just visit them?
-I do. I visit them every year on this special day, I’m only sad that I can’t get to speak to them. I can see them, I can hear them, but I’m unable to tell them how much I love them and how much I miss them every day.
-At least you get to see them and know they are ok. After all, this is what love is about, feeling reassured that our loved ones are safe, healthy and happy, even though we are not there to share moments with them.
-You are right, Sheena. That’s just right...
It was her birthday. It was the eleventh day of the eleventh month. It was eleven years since her passing away.
Αουρέλια
Μια ξάστερη νύχτα σε ένα ξέφωτο. Το γέρικο δέντρο στεκόταν τόσο μοναχικό μέσα στη μέση. Η κούνια του, φτιαγμένη από ξύλο και σχοινί, μένει αχρησιμοποίητη εδώ και χρόνια...τόσα πολλά όσα κι αυτά που πέρασαν από τότε που έφυγε η Λάουρα. Τόσο ξαφνική, τόσο αστραπιαία, τόσο σκληρή αυτή η αρρώστια.
Απόψε όμως η πανσέληνος έβγαζε ένα απόκοσμο φως. Η Σίνα η γάτα ήρθε νιαουρίζοντας και γουργουρίζοντας, τρίβοντας το κεφάλι και την ουρά της στον κορμό του δέντρου. Μια παράξενη κίτρινη λάμψη καθόταν πάνω σε εκείνη την κούνια. Ένα ελαφρύ αεράκι φαινόταν να την πηγαίνει πέρα δώθε, όμως η Σίνα δεν ένιωθε ίχνος αέρα στο τρίχωμα της.
Πλησίασε. Ήθελε να δει τι ήταν εκείνη η λάμψη. Α! Μερικά βήματα ακόμα και να τη, μια μεγάλη πυγολαμπίδα καθόταν πάνω στην κούνια και χάζευε το φεγγάρι.
-Γεια σου!
-Ω! Γεια! Δεν κατάλαβα πως ήσουν κι εσύ εδώ.
-Εγώ είμαι η Σίνα, εσένα πώς σε λένε;
-Αουρέλια.
-Χάρηκα πολύ, Αουρέλια. Τι κάνεις εδώ πέρα;
-Κι εγώ χάρηκα, Σίνα. Τίποτα, απλώς χαζεύω το φεγγάρι. Μ'αρέσει να κοιτάζω το μεγάλο, ολοστρόγγυλο πρόσωπό του, μου θυμίζει πάρα πολύ ένα πρόσωπο που ήξερα πολύ παλιά, η φωνή της ακουγόταν τόσο μελαγχολική.
-Θ πρέπει να σου λείπει πάρα πολύ, ε;
-Μπα, όχι και τόσο. Περισσότερο μου λείπουν οι άνθρωποι που είχε γύρω της. Η οικογένεια, οι φίλοι, το παιδικό δωμάτιο με τις αμέτρητες κούκλες και τα λούτρινα αρκουδάκια...
-Κατάλαβα. Τότε γιατί δεν τους επισκέπτεσαι;
-Μα τους επισκέπτομαι. Έρχομαι να τους δω κάθε χρόνο τέτοια μέρα, απλώς στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να τους μιλήσω. Μπορώ να τους δω, μπορώ να τους ακούσω, αλλά δεν μπορώ να τους πω πόσο πολύ τους αγαπάω και πόσο μου λείπουν κάθε μέρα.
-Τουλάχιστον μπορείς να τους δεις και ξέρεις ότι είναι καλά. Εξάλλου, αυτό είναι το νόημα της αγάπης, να σε καθησυχάζει το γεγονός πως αυτοί που αγαπάς είναι ασφαλείς, υγιείς και ευτυχισμένοι ακόμη κι αν εσύ δεν είσαι κοντά τους για να μοιράζεσαι στιγμές μαζί τους.
-Έχεις δίκιο, Σίνα. Έχεις απόλυτο δίκιο...
Ήταν τα γενέθλιά της. Ήταν η ενδέκατη μέρα του ενδέκατου μήνα. Ήταν έντεκα χρόνια μετά το θάνατο της.
Thank you for reading this. It is original content created by @ruth-girl. I'd be happy to see your thoughts in the comments down below. If you please, feel free to pay a visit to my blog and check out my short stories, educational posts and my series on bizarre natural phenomena.
Until my next post,
Steem on and keep smiling, people!
